*ßu ßi® HaYaL*

9. bölüm (edward)
carlisle bellamı odasına çıkarrdı. artık her dakika her saniye yanında olabilirdim. zaten yanından
ayrılmaya da hiç ama hiç niyyetim yoktu.3. kattaki orman manzaralı tek kişilik odaya bellamı yerleştirdiler. hala uyuyordu.
bnde yatagın hemen yanındaki rahatsız koltukta oturuyordum. buna koltuk bile denemezdi resmen tahta sandalye.
olsun yine burda oturmalı we bellamın başında hemen yakınında olmalıydım.
Onun yanında olabildikten sonra bulunduğum yerin önemi yoktu.
bana ihtiyacı olabilir diye düşündüm.ahh ne güzelde uyuyordu.. tam bir melekti benim meleğimm..
onu çok sewıyordumm..
kalktım we alnına bir öpücük kondurdum.. we tekrar o rahatsız koltuğa geri döndüm.en azından onunla aynı odada olabiliyordum,aynı havayı soluyordum. Bunlar bile şu an iyi hissetmemi sağlamaktaydı…
bellamın güzelliğini düşünürken. göz kapaklarım bana çok ağırlık yapmaya başladı. uyumak ıstemiyordum..
bellam heran uyanabilir we bana ihtiyacı olabilirdi.kalktım we elimi yüzümü yıkadım.
ama hiç fayda etmedi. göz< kapaklarımı taşıyamıyordum.onlarda yeter artık uyu der gibi inatçılardı.bana hiç yardımcı olmuyolardı…
daha fazla dayanamıycaktım. çaresiz kendime uykunun kollarına bıraktım..


******
gözlerimi açtım.. her yer kapkaranlıktı...hiçbirşey göremiyordum.sadece uzaktan gelen çığlıklarr..
niye çığlık atıyorlardı ki. ayağa kalktım we çığlıkların geldiği yöne doğru ilerledim. bir kapı wardı.
çığlıklar gitgide netleştii.
ben kapıya yaklaştıkçaa değişik bir koku etrafı sarıyorr bogazımı yakıyordu. ağzım sulandı.
çığlıklar azalldı we tüm sesler kesildi.
ne oluyordu burdaa?? koku daha çok keskinleşti.koku nereden geliyodu böyle.
beni kendine çekiyordu. tüm merakımla we açlıkla etrafı kolaçan ettim. dört duvarın arasındaydım.
kapıdan sızan ışığa doğru ilerledim.kapının kolunnu indirip açmaya çalıştım ama açılmıyordu.
2 denemem de kol elimde kaldı..
bunu nasıl yapabilmiştim ki .sanki ben. benn değildim.kapıya iki kere tıkladım.dışarına kımsenın olup olmadıgını
neyle karşılacağımı ölçmeye çalışıyordumm.kapı tıklamamla içeri göçtü.
bunlar.. bu yaptıklarım hayra alamet değildi.ne olmuştu bana böylee..
bağırmaya başladım biri beni duysun we çıkarsın diye ama kimse duymuyodu..
gücümün farkına varıp kapıya bir tekme savurdum.kapı yerle bir olmuştu. hemen 4 duvar arasından
kurtuldum we etramını keşftmeye başladım.. yine neredeydim benn..!
neler oluyordu ve buradan nasıl kurtulacaktım…

10. böLüm
(BeLLa)gözlerimi açtım.ne kadarda çok uymuştum ben böyle.gözlerim çok acıyordu.
biraz göz kapaklarımı indirip kaldırdım.etrafı
tam olarak görmeye başladığım zaman başka bir yerde olduğumu farkına warmam zaman almadı.
kalkmaya çalıştım ama karnıdaki we göğsümdeki acılar bana engel oluyordu.
gözlerim yatağımın yanındaki koltuğa ilişti. edward orada oturuyordu.
daha doğrusu uyuyordu. çok yorulmuş olmalıydı.yüzünde gergin bir ifade wardı.
*edward* diye seslendim. ama duymadı. o hafif olan uykusu
şimdi top patlasa uyanmayacak kadar ağırlaşmıştı. neyse uyusun diye düşündüm.
ne kadarda güzel uyuyordu. o bnm hayatımın aşkıydı we yanımdaydı. her zamnda yanı başımda olmalıydı.
yoksa ne yapardımm bilemiyorum..

(eDwaRD)
uzun dar bir koridorda dolaşmaya başladım. duvarlarda bir sürü tablo wardı we hepsi
esaretın-kanın-gücün önemi yansıtıyordu. aklımda bir sürü ses wardı. başımın ağırdığını hissettim.
koridor hiç. bitmeyecek gibi geliyordu en başta fakat tablolar beni bnden aldı we önüme ahşaptan bir kapının çıktığını farkettim.
çok büyüktü.yaklaştım we kapının kolunu indirdim. azıcık ittirdim.
kapının açılmasıyla etrafımı saran kan kokusuyla kendimden geçtim we içeri doğru atıldım.
bir sürü insan cesedi wardı.hepsinin ölmüş cansız bedenleri yerde yatıyordu.
boğazım yanıyordu.
burnuma bi anda bu kokunun arasndan çok daha güzel wazgeçemeyeceğim bir koku geldi.
kokuya doğru gidiyordum.bana arkası dönük bir kızdı bu kokunun sahibi.ona dogru koştum.
kahverengi saçları çok dolgun we güzeldi.dişlerimi boğazına geçirmemek
için kendimi zor tutuyodum.yanına gittiğimde. onu kendime doğru çevirdim.o gözlerr..
o çikolata renkli gözler bellama aitti.onu inceledim.kokusu benı delı edıyordu.
kanını içmek için birazdaha yaklaştım.. ama edward diyen o aşk dolu sesi
benı kendıme getırdı. bunu ona nasıl yapardımm. nasıl bir canawar olmuştum benn..
o benim hayatımdı. ona bunu asla yapamazdımm..asla yerde yatan cansız warlıklara dönüşmesine izin weremezdim..
bir ses duydum .sanki biri şarkı söylüyorduu.
melodik bi şekilde;
-onu sana ayırdık edward.. :7: çok güzel kokuyor öyle değilmi??
ne? duyduklarıma inanamayordum. bellayı bana yemmi edecekledi.sesin geldiği yere doğru döndüm ;
-bunu bellaya asla yapmam.beni nasıl bu hale getirdiniz bilmiyorum. ewet onun kanı için deliriyorum
ama bu istediğiniz asla olmayacak..
bellanın gözleri büyüdü. bana dahada çok yaklaştı. şu anki durumum bu kadar zorken bana daha fazla yaklaşmaması gerekiyordu..
onu çok geçmeden durdurdum.yoksa kendime engel olamayabilirdim.birisi seslendi. siyah uzun saçlıydı..
- aroo (imalı bir şekilde )
sesler beynimi kurcaladı.hepsinin aklından beni yakmak we bellamıda kanını emmek geçiyordu. bellayı kucagıma alıp kapıya doğru koşamya başladım.
kuş kadar hafifti koşarken hiç zorlanmıyodum.tabi o güzel kokusu beni deli ediyodu ne kadar zorda olsa onu kendımden uzak tutmaya çalışıordum.
kapıya doğru dahada yaklaştım. başarıcaktım. onu burdan çıkarıcaktım. aro denen adam *jane*
diye bağırdı. tüm oda sesiyle yankılandı.kapıya yakın olan jane gözlerini bana dikti kendimi yerde buldum.
çok acı çekiyodum.hayır bu olmamaıydı. belamla ben burdan çıkmalı. kurtulmalıydık. o bunları hiç haketmıyodu. böyle şeyler yaşamamalıydı.
hep mutlu olmalıydı.ama acı beynimi kasıp kavuruyordu.daha dayanamayacakmışım gibi hissediyordum.
bella benim acı çektiğimi görünce dahada korkuyor ve ağlıyodu.bana tüm gücüyle sarıldıı...
o aNDa..