AşKın AyaK İzLeri~

AşKın AyaK İzLeri
David: bir adam. (İnsan.)
Vanessa: bir kadın. (İnsan.)
Melany~Clark: iki kardeş. (İnsan.)
Gelecek diğer karakterleri hikaye süresince tanıyacağız…

Bu iki kardeşe zamanın ne öğreteceğini kimse bilemez. Gelecekte onları neler bekliyor? Beraber mi olacaklar. Yoksa babaları yüzünden hayatları allak bullak mı olacak? İki kardeş âşık olamaz öyle değil mi? Bu aşk gerçek mi? Acaba aşk mı yoksa kardeşlik duygusu mu ağır basacak?
Onlar gerçekten kardeş olabilir mi?

1. Bölüm
(Vanessa)
Neden kışın hamile kalmıştım ki? Hamileliğimin sonlarının yaza geleceğini tahmin etmeliydim. Bu sıcakta hamileliğin çok zor geçeceğini bilmem gerekirdi. Off yine ter boşanıyorum. Kesik kesik sancılar. Ama alıştım artık her sıkıldığım da, sıcaktan bunaldığımda olan rutin şeyler bunlar. Hemen panikleyip Davıdi de uykusundan etmemeliydim. Zaten işte çok yorulmuştu. Arkama yaslandım. Biraz olsun sancıların kesilmesini bekliyorum. Derin nefesler aldım. Ama geçmek bilmiyordu. David diye seslendim. Dave….
Ama uyanmıyordu. Şimdi ne yapacaktım ki. Sancılar git gide artıyordu. Kasığım daha çok kasılmaya başladı. Acıdan kıvranıyordum. Sadece davıd diye bağırıyordum. Ama ne çare duymuyordu. Ayağa kalmaya çalıştım. Ayağa kalmamla. Sıcak sıvının bacaklarımdan aşağı dökülmesi bir olmuştu. Ah kahretsin dedim içimden. Şimdi zamanımıydı. İşte doğum başlamıştı. Tek başıma nasıl doğururdum ki ben. Ama bunu çocuklarım için başarmalıydım. Derin derin düzenli aralıklarla nefesler aldım. Evet, tam da doktorun dediği gibi yapıyordum. Çocuklarıma bir şey olmamalıydı. Tüm öğrendiklerimi aklımdan geçirdim. Derin nefesler. Daha önemlisi düzenli nefesler. Ve ne yapmam gerekiyordu? Bu acı beni kendimden geçiriyordu. Aklımı toparlayamıyordum. O anda kasıklarımda bir şeyler hissettim. Aşağı doğru geliyordu. Ama ikisini birden nasıl doğuracaktım. Çok güçlü bir şekilde ıkındım. Olması gerekiyordu. Onları doğurmalıydım. Acıdan kıvranıyordum. Onlara bir şey olmamalıydı. Kahrolası Dave neredeydi beni neden duymuyordu. David diye bir çığlık attım. Ve son bir kez daha ıkındım.. Duyduğum acıdan olacak ki. Kendimi uyuşmuş hissediyordum. Ikınmaya çalışıyordum. Ama kendimde o gücü bulamıyordum. Tam david diye bağıracaktım ki ağzımı açmamla –d sesi ağzımda kaydı ve kendimden geçtim.

Gene dave diye çığlıklar atıyordum. Ama bu sefer karnım burnumda değil. Çocuklarım nereye gitmişti.? Tekrar ve tekar dave diye bağırdım . artık dayanamıyordum. Burada bırılerini olması gerekirdi. Hee. Burada demişken burası neresiydi? En son evimin oturma odasında çocuklarımı dünyaya getirmeye çalışıyordum. Tek başıma.. O acıyla.. kıvrana kıvrana..
Yoksa ölmüş müydüm?
Bu soru beni kendime getirdi. Hey.. kimse var mı? diye bağırmaya başladım artık. Ama kimseden ses gelmiyordu. Koca ormanda bir çıtırtı bile yoktu. Derinlere doğru koştum. Ağaçların arasında süzülen güneş gözlerimi alıyordu. Birkaç kez kırpıştırdım. Ve ellerimi yumruk yapıp ovuşturdum. Ellerimi gözlerimden çektiğimde gördüğüm yaşlı adamı hayatımda ilk defa görmüştüm. Buda kimdi? Vanessa diye sesleniyordu. Yanına gidiyorum. Fakat beni görmüyordu sanki. Ben ona yaklaştıkça o kayboluyordu. Ve başka bi yerde oluşuyordu. Bunu nasıl yapıyordu bu adam. Nasıl bir büyü kullanıyordu. Bu adam eski zamanlardan kalma olmalıydı. Fakat benim gibi aciz bir insanın rüyasına hayal dünyasına niye gelmişti ki böyle bir adam.
Kimsin sen diye bağırdım?
Cevap gelmiyordu. Tekrar bağırdım.
“kim olduğunu söyle bana..”
Sadece “vanessa” diye bildi. “Benim zavallı kızım.”